Met deze woorden uit het nummer “Mooi” van Marco Borsato reden we afgelopen donderdag bij het Laurentius Ziekenhuis in Roermond de parkeerplaats op. Tranen liepen over mijn wangen. ‘Waar het eindigt en begint.’ Hoe waar was dat en is dat op deze plek.
In dit Ziekenhuis zette ik mijn 2 eerste kindjes op de wereld. Heb ik ook de hele strijd gehad om überhaupt zwanger te raken van Xanne. Hier begon het. Hier werd ik moeder.
En in dit zelfde Ziekenhuis eindigt het. Hier werd donderdag mijn baarmoeder verwijdert waarmee de mogelijkheid om ooit nog een keer moeder te worden onmogelijk is geworden.
En natuurlijk heb ik nog een pracht van een dochter op de wereld mogen zetten. (Niet in dit Ziekenhuis) En natuurlijk hebben we een pracht van een gezin. Maar dit is definitief…
En mijn God wat ben ik trots op mijn drie pracht van een meiden. Xanne, Ymke en Nyntha. Trotser dan een pauw. Trots op deze mooie meiden die ik heb gedragen in mijn buik, onder mijn hart. Waarvan ik er 2 op deze plek, in het Laurentius op de wereld mocht zetten. En nummer 3 in Maastricht.
Wat hou ik van deze 3 meisjes. Die ik heb voelen bewegen, voelen schoppen. En die mijn hart al gestolen hadden nog voor dat iemand ze gezien had.
Maar hun warme nestje, dat is nu weg…
Zaterdag mocht ik naar huis. Ineens stond daar dr. Bergmans aan mijn bed. Zonder dat hij er erg in had, maakte hij voor mij de cirkel echt rond. Deze man heeft zowel de bevalling van Xanne geleid als de keizersnede bij Ymke gedaan en heeft mijn beide meisjes als eerste in handen gehad. En hij stond daar aan mijn bed als laatste arts.
En verklaar me voor gek, ik kan t nummer van Marco nu niet meer horen zonder bij de zin: “Is de cirkel rond..” met n traan en n glimlach te denken…
Ja…
Hoe mooi kan het leven zijn, het is maar hoe je kijkt. Het is maar wat je droomt.
Jij bent net zo rijk, zo rijk als je je voelt…
♡♡♡