En een stapje terug…
Nee ik ga niet zingen. Geen zorgen. En als ik het al wel deed, hoorden jullie het toch niet ;-).
Ooit schreef ik hier eens over dat ik op de wachtlijst stond voor een nieuwe therapie. Schemafocustherapie genaamd. Een lange wachtlijst kan ik wel stellen. Maar op 9 april dit jaar was het dan zover. Vorige week donderdag mocht ik starten in de groep. Niet wetende wat ik kon verwachten en tussen wat voor mensen ik terecht kwam.
Vandaag ben ik voor de 2e keer geweest en vond ik het vorige keer al confronterend, deze week sloeg in als een bom. Poeh. Ik dacht altijd maar dat je mij niet zomaar aan t huilen kreeg. WRONG!
Maar hey, het is uiteindelijk voor een goed doel. Hoop ik. Het is allemaal best beangstigend. Geen idee hoe de toekomst uit gaat zien, maar hopelijk brengt het me wat ik hoop dat het me brengt.
Kom maar op?!
Vorige week heeft het me wel een dag of 3 flink aan het denken gezet. Ben er flink aan t piekeren over geweest. Gedroomd. Dus ik ben eens benieuwd wat deze week doet. Maar het zonnetje schijnt, de lucht is blauw. We maken er het beste van.
En laten we eerlijk zijn; af en toe even je tranen laten lopen lucht op!
Nu kijk ik naar buiten en zie hoe onze pruimenboom in bloei staat, de appelboom steeds meer groene blaadjes krijgt, het gras er niet helemaal lekker bij ligt, maar de bloemetjes wel mooi bloeien. De frambozenstruik doet t super! En… Ik besef me dat ik dat allemaal zie!!!!
“Kijk me eens het gras zien groeien… En iedereen maar denken da’k niks doe….” 😉
