Een dagje mee met Erik op de vrachtwagen ❤

Vrachtwagens en ik zijn niet de beste vriendjes. Meestal wijk ik al ver van te voren uit en duik de stoep op. Iets wat er al op jonge leeftijd in is geslopen. Een angst voor vrachtwagens. Gevoed als kind doordat op jonge leeftijd in onze omgeving een ongeluk gebeurde waarbij een vrachtwagen betrokken was (vrachtwagenchauffeur onschuldig) en waarbij 5 mensen van een heel gezin het leven lieten. Een jongen, even oud als ik, bleef over. Hij kwam veel bij ons over de vloer en het verdriet en de angst speelden een grote rol.

Maar ook de jaren erna en de media maakten het niet beter. De ongelukken die in de media voorbij kwamen leken alleen maar ongelukken te zijn met vrachtwagens. De een nog gruwelijker dan de ander en vrijwel altijd met fatale afloop. Mijn angst werd er niet minder om!

2 Jaar geleden kwam de broer van onze buurvrouw veel te jong om het leven bij een vrachtwagenongeluk. Zelf chauffeur. Tja…
En dan de fietsers die onder de vrachtwagens komen.

Met Erik als mijn dagelijkse chauffeur ging ik wel al anders naar de vrachtwagens kijken, maar mijn angst verdween niet. Erik hield er gelukkig wel rekening mee en Erik is sowieso privé al een hele zekere chauffeur. Erik liet me wel al inzien waar de gevaren zaten en dat het echt in heel veel gevallen niet aan de chauffeur ligt, maar aan de onbezonnen acties van de overige weggebruikers.

Nu Erik zelf weer op de weg zit als chauffeur, hadden we al afgesproken dat ik een keer met hem mee zou gaan. Omdat het gewoon gezellig is, maar ook omdat ik zo kan zien hoe het is om te zien wat hij ziet. En hopelijk dat zo mijn angst af zou nemen.

Vandaag was t die dag en of de angst weg is, nee. Maar ik heb wel gezien dat het inderdaad in veel gevallen de overige weggebruikers zijn die, in mijn ogen, niet nadenken over wat een chauffeur van een vrachtwagen eigenlijk kan zien? Het viel me al op tijdens ons eerste ritje vroeg op de dag.

Een smal donker 2-baans weggetje met aan beide kanten bomen. Uitwijkmogelijkheden naar de zijkant waren er dus niet. Erik reed tussen 70 en 75, iets rustiger dan toegestaan, maar dat gaf hem de tijd om te anticiperen op eventuele tegenliggers op het smalle bochtige weggetje. Ik zat al een tijdje in de zijspiegel aan mijn kant te kijken en na een minuut of 5 vroeg ik aan Erik wat die witte lichtbundel achter de auto was? Hij had zn achteruitrijlichten toch niet aan? Erik keek in de spiegel maar zag niks. Bij n volgende bocht zag ik het pas. Er zat een kleine Honda Civic achter ons. Zo dicht op ons geplakt dat ik hem wel zag, omdat ik al ruim 5 minuten in de spiegel zat te kijken, maar Erik kon hem vanuit zijn oogpunt niet zien.

En dan vraag ik me af: Wat bezielt je om op zo’n belachelijk smal weggetje zo dicht achter een span van 18 meter lang te gaan rijden. Als Erik had moeten remmen voor n tak op de weg of n overstekende auto, was er van die Honda Civic NIKS overgebleven. En naar wie was er met n vingertje gewezen? Naar Erik!

Gisteren las ik nog op n FB-pagina over gewone autochauffeurs een dagje mee laten rijden op de vrachtwagen. Ik bestuur geen auto, maar ik vind t zo’n gek idee niet!

Afgezien van dit euvel vond ik het heel bijzonder om mee te gaan met Erik. De vrachtwagen is waar Erik zijn hart zit. (Naast bij ons natuurlijk ). Nu heb ik kunnen zien hoe hij met passie achter dat stuur van dat grote bakbeest zit. Mooi om te zien en ik hoop dan ook dat hij dit werk nog heel lang mag en kan blijven doen.

En met hem nog vele echte chauffeurs!