Vandaag was typisch zo’n dag die er spontaan voor zorgde dat mijn te lage bloeddruk weer op orde was. Of op orde? Wat zeg ik? Skyhigh ongetwijfeld.
Al mijn stressoren pakten zich vandaag samen en wisten me te grijpen. Niet bewust natuurlijk. Niet dat de dingen waar ik door te grijpen ben dat met elkaar afspreken, want dat zou een beetje eng zijn aangezien het externe factoren zijn, maar toeval bracht het vandaag op 1 dag. Op een dag waarop ik het eigenlijk niet kon handelen.
En dan zit ik alleen thuis. Erik werken. Mijn hart bonkt als een idioot en ik worstel me door het eerste gesprek heen met het UWV. Geen vervelend gesprek op zich hoor! De arbeidsdeskundige is echt een hele aardige begripvolle man. Ik heb hem al vaker gesproken en hij weet dus ook dat ik nogal warrig kan overkomen aan de telefoon. Zeker wat mn (bijna)ex-werkgever aangaat. Ik had me goed voorbereid. Vragen op papier. Maarja een telefoongesprek is wederzijds en roept nieuwe vragen op. En brengt nieuwe informatie mee die ik zo snel niet kan verwerken… Snel alles opschrijven. Ophangen. Ja, duidelijk gesprek. Denk ik. En de vragen ontstaan in mijn hoofd. Dus even met Erik sparren aan de telefoon. Dat geeft rust. (Dankjewel schat!)
En dan t volgende telefoontje. Alleen de naam op de telefoon heeft me letterlijk tot 10 doen tellen. Uiteindelijk is ook dat goed gekomen, maar vandaag was voor mij een hele duidelijke dag dat ik toch nog HEEL vatbaar ben voor de stressoren. I’ve come a long way but I’ve got a long way to go…
Nu lig ik op bed. Inmiddels wel weer op rust. Voor een groot deel. De dingen weer wat kunnen relativeren. Daaraan merk ik dat ik toch al veel heb gewonnen, want dat kon ik eerst niet. Nu de rest nog.
Op naar n goede nachtrust. Morgen voor t eerst weer therapie sinds 4 weken. En dan ’s middags weer met Nyntha alleen. Op naar een rustigere dag! Yes we can!