Ineens…

Daar ligt ze dan. Ik kijk naar haar en diep van binnen voel ik een gevoel wat ik niet uit kan leggen. Niet kan beschrijven. Heerlijk in dromenland is ze. Lekker dicht bij Mama, zo kalm, zo vol vertrouwen in Papa en Mama.

Net op de fiets bekroop me ineens het besef dat het zomaar ook anders had kunnen zijn. Een leven is iets heel kwetsbaars en heel fragiels en hoewel mensen worden geacht gewoon oud te worden, weet iedereen wel dat het zo niet altijd werkt. Soms komt er n punt in iemands leven waarop het leven een totaal andere wending kan krijgen. Zo’n wending kan in positieve zin zijn, maar net zo makkelijk negatief. En die negatieve wending kan op zijn beurt weer verstrekkende gevolgen hebben.
Pas veel later ga je eventuele gevolgen zien of beseffen. Ga je je beseffen hoe je leven had kúnnen zijn. Hoe jullie leven had kunnen zijn! En op zo’n moment nemen de emoties het over.

Bij thuiskomst wacht er een gezin op me. Stuk voor stuk blij om me te zien. En ik op dat moment blij dat ze er allemaal zijn. Allemaal nog zijn. En dat kleine meisje? Zij maakt t echt compleet.

Lieve Erik… ik hou van je…