Voor iedereen met kinderen een hele bekende. Iets kwijt? Dan wordt er geroepen. Mam? Mama? Maham! Mamaaaa! Mam! Mam! Mama?!
En het gekke is, in 9 van de 10 gevallen weet de “Mam” het vermiste object het ook te vinden. Ik, ook Mam, probeer natuurlijk eerst de tactiek: “Zoek eerst maar zelf.” Waar steevast het antwoord op terugkomt: ‘Dat heb ik al gedaan! Kan het écht niet vinden!’
Gevolgd door de vraag van mijn kant: “Heb je al op je kamer/bureau/onder je bed/op de eettafel/kapstok gekeken?”
Altijd gevolgd door een enorme zucht en altijd hetzelfde antwoord: ‘Ja Mam, heb ik allemaal gekeken en je hoeft niet te komen kijken, want het ligt er ECHT niet.’
En is het dan bij jullie in huis ook zo, dat wanneer je naar de 1e plek loopt die je opnoemde, dat het daar dan gewoon ligt? In plain sight? En dat je dan een blik krijgt toegeworpen alsof je zojuist een of andere duistere kracht hebt opgeroepen en het vermiste object spontaan tevoorschijn hebt laten komen.
Hier in huis geldt dan tegenwoordig ook de regel: *Als ik het niet kan vinden, is het echt kwijt.*
Dus, als iemand het spijkerjasje van Xanne tegenkomt? Dat is dus ECHT kwijt. Zelfs de Mam kan het nergens vinden. 😉