Ik zag op pinterest een afbeelding met dit als titel en moest er om lachen en bedacht me dat het zo ontzettend waar is.
De was! Een neverending story! Vroeger zag ik mijn moeder in het weekend aan de keukentafel staan. Mam had (heeft) ook 5 kinderen en dus ook heel veel was. Misschien nog meer was als dat ik tegenwoordig heb. En dan was de zondag een dag waarop de keukentafel vol lag met stapels kleren, de stoelen stonden vol met wasmanden. De keuken rook naar een mengeling van Ariël (niet de kleine Zeemeermin, want hoe zij ruikt weet ik niet, Yuk!) en wasverzachter. En Mam stond erachter. Een stuk wasgoed uit de wasmand, vouwen en alsof een automatische piloot ging het op de juiste stapel.
Vroeger begreep ik niet hoe zij nu kon weten welke sok van wie was en hoe ze nu wist welk wit shirt nu bij welk kind hoorde! Ze waren allemaal wit!
En dan was het maandag en dan liep je als kind langs de berging, waar de wasmachine stond en dan zag je alweer een volle wasmand staan. Naast je eigen bed lagen ook alweer vieze sokken en kleren. Op de badkamer lagen handdoeken en bij je broer en zussen zag de vloer er al niet veel beter uit. Niet dat het je echt wat boeide. Zondag stond Mam toch weer in die heerlijk ruikende keuken, achter die tafel met stapels kleren, de was te vouwen.
Tegenwoordig is het eigenlijk niet anders. Ik heb dezelfde keukentafel. Alleen staat die hier in de woonkamer. Ik vouw de was echter boven op bed. Ik ben niet zo consequent als mijn moeder. Niet elk weekend althans. Afgelopen weekend was een niet – ZO – consequent weekend, met als gevolg dat er nu, op vrijdag, boven nog 3 manden staan die me al 3 keer geroepen hebben. In de droger zit een was die gisteravond klaar was. De wasmachine zit vol met schone was van gisteravond die vanavond in de droger moet. Straks moet ik echt was weg gaan vouwen.
En ook ik hoef het kledingstuk maar te zien of ik weet op welke stapel het hoort. Naar welke kast het moet. Welke onderbroek hoort bij welke dame. Welke sokken horen in welke kast. (Al gaat dat laatste heel af en toe nog wel eens mis.)
En de meiden die zien de wasmanden vol raken, leeg raken, kasten volraken en leegraken en denken er wellicht net zo over als ik vroeger dacht.
En ik denk nu?
Neverending story….
