Een week geleden gingen we rond deze tijd naar Roermond. Nyntha naar Pap en Mam brengen en ik? Ik werd om 12 uur verwacht in het Laurentius. Poging 2 om mij te repareren.
Voor hen die mn blog van oktober hebben gelezen, dat was poging 1, maar die is helaas mislukt. Vorige week dinsdag stond poging 2 gepland en met het verwijderen van mijn ‘vriendin’ Mevrouw rechtereierstok hopen we dat ik WEL van mijn klachten afkom.
Operatie ging goed, er zijn nog wat extra dingen gevonden en opgelost waarover ik donderdag meer duidelijkheid krijg (en ik nu dus ook niet meer kan vertellen, maar t valt allemaal reuze mee hoor). De bedoeling was dat ik dinsdag ook naar huis mocht, maar dat werd donderdag. Ach, ook dat hadden we wel verwacht.
En toen begon het grote “niks doen” weer. In oktober viel het me redelijk zwaar, maar werd ik door veel pijn tegengehouden. Nu valt het me heel erg zwaar, want eigenlijk voel ik me best oké. Ik heb nauwelijks pijn. Zeker als ik niks doe. DE klachten waar t om draaide lijken echt weg en de pijn die ik af en toe voel, voel ik alleen als ik te lang sta of op n normale stoel zit. Maar ik moet nog n week niks doen! Ik! En verdorie dat is moeilijk! Ik word er gewoon GEK van! Ik weet van gekkigheid niet meer wat ik moet doen.
Maar anderzijds ben ik ook blij dat het zo goed gaat! En dat de oorspronkelijke klachten gewoon echt weg lijken te zijn! Eindelijk! Anderhalf jaar van constante pijn en dan nu WEG! HALLELUJA!!
Nu nog de hoop dat de eierstok links zo lief voor me is en na jaren van winter, zomer, herfst en lenteslaap besluit om wakker te worden en iets te gaan doen, want zo actief als rechts is geweest zo inactief is links al jaren. En links moet nu de boel gaande houden anders is daar de gevreesde overgang. Brrrrr..
Maar daar zweten en mopperen we ons ook wel doorheen dan…
Iemand nog tips om me de komende week door het Niks – doen heen te slaan? *kijkt vragend*
