Soms denk ik wel eens dat er nooit een einde aan komt, dat revalideren.
Maarja, bij het woordje geduld staat dan ook zeker niet mijn naam in het woordenboek.
In juli 2021 begon ik met revalideren voor longcovid. (Of postcovid, hoe je het beestje ook wilt noemen) Dat traject liep af in juli 2022, maar ik was er niet, dus kreeg ik van de huisarts een verwijzing vanuit mijn cardiologie-gebied waardoor ik nog langer kon revalideren. Wel op een lagere frequentie.
Mócht het nu zo zijn dat ik nogmaals een besmetting op zou lopen met Covid, dan zou ik weer in aanmerking komen voor een nieuw longCovid-revalidatie-traject, maarja. Daar zit natuurlijk niemand op te wachten.
Inmiddels ben ik opnieuw bezig met een nieuw longcovid-traject bezig en ben ik zo hard teruggeworpen dat ik me soms echt afvraag of dit ooit nog goed komt. Het is moeilijk om te bevatten hoeveel je inlevert door zo’n stom klote virus.
Maar goed, we geven niet op. We gaan stapje voor stapje vooruit. Beetje bij beetje. Ik heb nu weer even stil gelegen, omdat ik echt te ziek was, maar donderdag gaan we weer van start. 1X per week. Daarna weer naar 2X per week, door naar de groep en dan weer opbouwen met wandelen etc. Wandelen doe ik nu ook elke dag, al is het maar naar de supermarkt.
