Nee echt, bij ons is het nooit saai en aan revalideren komt nooit een eind lijkt het. We zitten inmiddels in 2024 en we gaan gewoon door. Na nóg een covid-besmetting en wederom een terugval dacht ik echt dat het nooit meer goed kwam. Nu, sinds een week of 3 durf ik heel voorzichtig te zeggen dat ik denk dat er weer eindelijk vooruitgang in zit. Ik slaap niet meer elke dag, ik kan weer mijn ogen openhouden na 8 uur ’s avonds en in het weekend kan ik zelfs weer wakker blijven tot na 10 uur. Vooruitgang dus! Net op tijd voor de lente! Hoe mooi is dat! Want de lente betekent ook dat er weer motivatie komt om lekker te gaan wandelen. Dat is er wel bij ingeschoten met dat rotte herfstweer. Een beetje regen is niet erg, maar als je elke wandeling nat bent tot op je sokken, nou geef mijn portie maar aan fikkie dan!
Ondertussen ben ik ook bezig geweest met een studie. De ene periode ging dat echt su-per-goed en leek ik de materie op te slurpen en andere periodes zat ik met dat boek voor mijn neus en vroeg ik me echt af wat voor taal ik aan het lezen was. Zo gek eigenlijk. Maar het einde van de studie nadert en wie weet wat ik daarna nog ga doen?! Het geeft in ieder geval een beetje hoop om mijn hoofd weer iets te doen te geven.
Post-covid is toch iets geks. Mijn hoofd doet al niet alles wat ik zo graag zou willen, maar dit is en was helemaal fucked up.
En lichamelijk was het ook niet om over naar huis te schrijven, maar het is toch fijn om nu het gevoel te hebben dat we weer vooruitgaan. Het geeft de burger weer moed. Hopelijk is de cardioloog in mei ook weer positief gestemd zodat we ook van daaruit door mogen. Hij was nu iets voorzichtiger. We gaan het weer zien.