“Als je leven geen pieken en dalen kende, zou het maar saai zijn!” Las ik laatst ergens.. Ik moest er diep van binnen mee lachen. Ja, het klopt.. Het leven bestaat nu eenmaal uit pieken en dalen. Er gebeuren positieve en minder positieve dingen in het leven.
De laatste maanden, zo tot half januari, was ik aardig aan het opkrabbelen. Mijn geheugen kwam met hele kleine beetjes weer terug. Ik kon me weer wat beter concentreren op dingen en het lukte me zelfs weer om stukken tekst te lezen en ze waarempel te begrijpen! Voor mijn gevoel echt wel een stap voorwaarts!
En natuurlijk gebeurden er wel dingen in mijn leven die me af en toe een tikkie gaven, maar ik wist het best aardig te relativeren.
Tot half januari. Een stom onverwacht telefoontje wat dan even je mooi opgebouwde schild weer afbreekt. Wat je in 1 klap weer kwetsbaar maakt voor alles wat er ook maar gebeurd. Waardoor alles wat er gebeurd, hoe klein ook, weer keihard bij je binnenkomt!
Inmiddels ben ik weer 2 weken verder. Twee weken heb ik geknokt. Niet alleen, ik heb hulp gekregen, hulp ingeroepen en hulp aangenomen. En met alle hulp om me heen kom ik er wel weer. Stapje voor stapje. Kom ik wel weer voor dat niveau van voor half januari.
Een van de dingen die ik daarvoor in werking had gezet was vrijwilligerswerk! Aanstaande maandag ga ik daar ook gewoon mee starten. 3 Uurtjes per week in de Winkel van Sinkel op maandagochtend. (Als de winkel gesloten is) En zo ga ik een heel klein en voorzichtig begin maken aan een nieuwe oude Samantha! Stapje voor stapje…
