Ooit, lang geleden, was ik een puber. En geen gezellige als ik zo de overlevering moet geleden. De uitspraak: “Wacht maar tot je zelf kinderen hebt!” is vaak tegen mij gezegd en mijn reactie (in mijn hoofd he!) “Maar ik ga het nooit zo doen als mijn moeder!” was er een die daar steevast op volgde.
Inmiddels heb ik een gezin. Geen standaard gezin zoals de meesten van jullie wel weten. Ik heb een prachtig, samengesteld gezin. Misschien maakt dat het opvoeden in mijn gezin een iets grotere uitdaging, maar opvoeden moet ik toch, samen met Erik.
Ik neem even mijn eigen meiden als basis, want ik merk dat dat toch anders opvoed, omdat ik daar vanaf de basis bij was. Omdat ik hen vanaf de kern ken. Ik heb 3 meiden in 3 totaal verschillende levensfases. Puber (in het kwadraat) van 15 jaar. Prepuber (maar wel met een rugzak) van 11 en een opperdwarse kleuter van 5. Toen ik moeder werd was ik eigenlijk zelf nog een puber. 22. Wat wist ik van het leven? Uhm.. Niks. Dat mijn baby mijn wereld verrijkte, dat ze mijn alles was en dat ze heel goed verzorgd moest worden. En wat heb ik vaak voor vragen gestaan en wat heb ik vaak GEEN antwoorden gevonden. Ze werd een peuter, kwam in de peuterpuberteit en van sprongetjes had ik toen nog nooit gehoord. Eenmaal kleuter was ze een heerlijk blij kind die grote zus werd. Opvoeden? Ik was consequent en streng en verder deed ik maar wat. (Ik had stiekem toch wel een goed voorbeeld gehad).
Toen kreeg ik haar zusje. Een TOTAAL ander kind. Ook een baby, die werd ook peuter en kleuter, maar deed dat allemaal zo soepel dat je zou vergeten dat er een peuterpuberteit tussen zou horen. Die sloeg deze jongedame totaal over. Deze dame werd en bleef en is nog steeds een vrolijk meisje wat altijd lacht.
In de tussentijd ging haar zus prepuberen. En hoe! En ik? Had geen idee wat ik aan het doen was. Nog steeds niet. Consequent zijn. Blijven. Haren uit mijn hoofd trekken en steeds vaker hoorde ik me dingen zeggen die ik herkende van mijn moeder. En dit was pas prepuberen! :-O
En toen kwamen de 2 dames van Erik erbij. Dynamiek in het gezin veranderde. Een andere opvoedstijl kwam erbij. Erik en ik moesten erg zoeken. Zoeken bij elkaar wat nu het beste werkte voor elkaar, voor elkaars meiden. Zoeken naar de beste manier om een goed evenwicht te vinden voor 4 meiden die elkaar ook nog moesten leren kennen en zo dat ze ons ook nog aardig zouden vinden. Want de opvoedstijlen van Erik en mij waren verre van hetzelfde. Oepsie?
Wonder boven wonder pakte dit goed uit. Meiden vonden allemaal hun draai. En nee, dat ging niet zonder slag of stoot. (Tussen de meiden zelf ook niet letterlijk zonder slag of stoot :P)
En we maakten ons gezin compleet met onze kers op de taart.
En dan denk je dat je alles wel weet. Want hey, er lopen al 4 kinderen rond. Je hebt er allebei al 2 groot. En ineens hebben kinderen blijkbaar sprongetjes met zoveel weken. En ineens is er zoveel verandert. En ineens moet er zoveel en mag er zoveel niet en is je 5e kind en kind wat je bijna elke dag voor een verrassing zet.
En dan kijk je eens op internet (Hey, dat hadden we eerst niet) en dan blijkt dat het internet helemaal niet zo aardig is voor moeders die het niet zo goed weten. Want je moet wel in hun straatje passen. Als je dat niet doet word je meteen afgeschoten. Borstvoeding, draagzakken, draagdoeken, kinderwagens, co-sleeping, geen co-sleeping, (Had ik dus ook nog nooit van gehoord), werkende moeders, geen werkende moeders en zo kan ik nog wel uren doorgaan. Als je niet al onzeker bent op het moment dat je een vraag opzoekt, word je het wel door deze opmerkingen overal. En toen besefte ik me: “Ik kan dit. Ook al is ons kleine aapje niet de makkelijkste. Wij kunnen dit.”
Opvoeden is niet standaard. Er is geen regel voor 2.000.000 kinderen die zegt hoe je het moet doen. Elk kind is anders. Elk kind heeft andere behoeftes, de kunst is om te ontdekken, te voelen, te horen welke behoeftes welk kind nodig heeft. En hoe je hier gehoor aan geeft: DAT moet je lekker zelf weten. Zolang het kind maar veilig is. En dat veilig bedoel ik dan even letterlijk veilig! NIet “Ja, maar die draagdoek is niet ergonomisch bladiebla!” Ik bedoel dan:
*Is het kind gezond
*Heeft het een bedje en slaapt het niet op de grond
*Kan het niet bij een berg medicijnen waardoor het kan sterven
*Is de leefsituatie veilig, dus geen mishandeling etc
*Krijgt het liefde en genegenheid
*Krijgt het elke dag voeding
Zoja? Nou volgens mij is het dan veilig. En dan boeit het in mijn wereldje niet of het kind in een ergonomische draagdoek hangt of een draagzak van Bjorn-dinges. Ik heb met alledrie in zo’n ding rondgelopen. Niet tegelijk he. Zou raar zijn.
En om even terug te komen op mijn moeders opvoedstijl en de mijne.
Met een puber van 15 hoor ik mijn moeder heel vaak terug. En ik heb mijn dochter al letterlijk horen zeggen tegen mij: “Ik voed mijn kinderen later nooit zo op als jij mij!”
Cirkeltje is rond…
Doe ik het goed? Vast niet. Doe ik het met liefde. Zeker weten van wel. Probeer ik al onze 5 meiden te beschermen en ze richting de grote boze wereld te brengen? Hell yeah! Zullen ze het altijd met me eens zijn? Nope.
Maar waren wij dat vroeger met onze ouders? En als we nu terugkijken, kunnen we dan een deel van hun beslissingen begrijpen nu wel zelf kinderen hebben? Ik wel. Niet allemaal, maar veel wel.