Sneeuwvlokjes vallen zo af en toe naar beneden in ons landje. Tis winter!
Vanavond stond ik in de tuin en hoewel het donker was, zag ik in het schijnsel van de lantaarnpaal sneeuwvlokken vallen. Voor een moment bleef ik stilstaan en voelde ik hoe de sneeuwvlokken op mijn huid vielen en langzaam smelten. Bewustwording van een heel simpel gevoel.
En ineens herinnerde ik me iets van heel lang geleden. Basisschool De Brink. De gele deuren en kozijnen en met m’n kleine klasgenootjes stonden we in de rij bij de deur naar Groep 1 of 2. Sneeuwvlokken vielen naar beneden en terwijl we wachtten zei onze Juf (Helmy?) dat we met onze tong mochten proberen de sneeuwvlokjes te vangen en ze te proeven! En ik zie ons daar nog allemaal staan. Ik naast m’n vriendinnetje Sandra.
En dat smelten van die sneeuwvlokjes van toen, voelde ik nu ook weer even. Wat een bijzonder gevoel!
En ik kan jullie alleen maar aanraden om buiten eens even stil te staan en de sneeuw te vangen!
