Zo af en toe maak je dingen mee in je leven die laten een diepe indruk achter. Of beter gezegd, een afdruk. Zo’n afdruk die je wel eens bewust maakt van je kind in gips of klei om eeuwig te bewaren? Zoiets, alleen zijn sommige dingen, dingen die je eigenlijk liever niet eeuwig zou willen ‘bewaren’.
Maarja, zo is het leven. Niemand heeft ooit gezegd dat het leven alleen maar leuk zou zijn. En het leven is ook zeker niet alleen maar leuk. Mijn moeder leerde me dat de dingen die je meemaakt, je maken tot wie je bent. Maar ook dat je dat meemaakt, wat je aankan.
Vaak heb ik gedacht dat het dan wel klaar was. Ik wilde niet zoveel aankunnen. En “Nu was het toch wel klaar?”
Ik heb me in mijn 33-jarige leven vaak verbaasd over de dingen waar ik (al dan niet letterlijk) tegen aanliep. En vaak heb ik me ook afgevraagd of andere mensen dit dan ook meemaken. Over sommige (en eigenlijk vrij veel) zaken ben ik altijd vrij open geweest en sommige zaken heb ik gezwegen. Tegen iedereen of heb ik slechts met een select groepje gesproken.
Ik ben er van overtuigd dat de woorden van mijn moeder kloppen. Het heeft me gemaakt tot wie en wat ik ben. Ik ben 33 en sta over het algemeen redelijk sterk in het leven. Weet me vrijwel door de meeste dingen wel heen te slaan. Al zal ik na een eerste “klap” ook echt teneergeslagen zijn, als ik die gerelativeerd heb, dan sta ik op en sta ik mn mannetje. Regel ik wat ik moet regelen. En ik kan dan janken en schreeuwen, maar doen we dat niet allemaal?
En al die dingen die er al achter me liggen hebben me sterker gemaakt. Maar ook al hebben ze me sterker gemaakt, dan nog wilt dat niet zeggen dat ik niet schijtzenuwachtig kan zijn voor een gesprek wat ik heb met iemand. Dan komt de controlfreak in me naar boven. En t onzekere in me. Ik weet niet wat me te wachten staat. Ik raak de controle kwijt. En verander dan in een hoopje niks.
Iedereen kent de uitdrukking wel dat een mens een rugzak bij zich draagt. (En dan doel ik in dit geval niet op de rugzak van Dora ;-)).
Je rugzak gevuld met herinneringen, leuke en minder leuke. Zware afdrukken van beton, minder zware van gips. Indrukken die je gewoon bij je draagt. Ik probeer altijd vast te houden aan de gedachte dat elk mooi positief moment je helpt bij te dragen aan het lichter maken van je rugzak. Niet dat er dingen uit je rugzak verdwijnen, want zo simpel werkt het niet. Maar positieve dingen werken misschien wel een beetje als wolkjes die de rugzak een beetje doen zweven.
Op sommige dagen heb ik het nodig om in deze theorie te geloven. Noem het zweverig, en misschien is dat zo, maar uit ervaring weet ik dat er geen therapie is die die loodzware afdrukken uit mijn rugzak krijgt. Dus zoek ik naar de positieve dingen.
De herfst die verschijnt en de bladeren doet kleuren. De zon die nog een dagje extra bij ons is. Nyntha die zelf zomaar gaat staan. Een vogel die zijn lied voor ons zingt. De mensen in mijn leven om me heen. Erik die elke ochtend naast me wakker wordt…… ♡♡♡♡