Vandaag werd er gevraagd naar mijn blogs en stiekem wel een beetje trots vertelde dat ik er meer had. Maar eenmaal thuis besefte ik me dat ik mijn eigen blog, deze dus, wel een beetje verwaarloosd heb. De laatste blog, inmiddels een maand oud, is eigenlijk een blog met een soort van open einde. Wachtend op de uitslag van de gynaecoloog.
Inmiddels heb ik die natuurlijk lang en breed binnen en viel het inderdaad allemaal wel mee. Puzzelstukjes zijn op hun plek gevallen en nu, anderhalve maand na de operatie, kan ik zeggen dat ik pijnvrij ben. Eindelijk! De 2e operatie was ECHT de operatie die ik nodig had. Nu me nog even door de komen anderhalf a 2 jaar heenzweten :-p.
Deed ik in mijn vorige blog bijna een noodkreet naar tips om het niksdoen te verdrijven, inmiddels kan ik niks doen. Met een haakwerkje in mijn handen. Heerlijk even wegdwalen van de boze wereld. Even vergeten wat er eigenlijk echt in mijn hoofd omgaat. Soms zo broodnodig. Gewoon focussen op die naald, dat bolletje garen en datgene wat ik tracht te maken. Wie had dat ooit gedacht!
Terwijl ik dit type en ik op de bank lig besef ik me ook eens te meer dat een aantal jaar, misschien zelfs een aantal maanden, geleden het ondenkbaar was dat ik überhaupt gewoon stil kon zitten en niks kon doen. Ho, wacht. Het is niet zo dat ik dit elke dag kan. I wish. Ik fladder op en neer. Maar DAT er nu af en toe dagen of momenten zijn dat het kan. En ook dat ik me daar bewust van kan zijn. Ik denk dat ik daar al heel wat mee bereikt heb.
En voor dit moment, een moment waarop ik me even best oké voel, ga ik me even gelukkig prijzen met de lieve mensen om me heen. Kijk ik uit naar zondag,
waarop Xanne het vormsel mag doen en ben ik trots!
