Vallen… Een kunst? Erfelijkheid?

Ik heb een reputatie. Een twijfelachtige reputatie eigenlijk. Eentje die ik al jaren heb en eentje die me al heel wat bulten, kneuzingen, breuken en blauwe plekken heeft opgeleverd. Vallen. Vallen kan (of eigenlijk kon) ik op de meest bizarre onmogelijke plekken en momenten.

Er zijn momenten die achtervolgen me nog jaren. Die komen ook op feestjes en partijtjes altijd naar boven. Het batterijenverhaal is er een van. Met Mam en Rebecca op weg naar de winkel. Er liggen 2 batterijen op de stoep. We denken allemaal: “Daar liggen batterijen.” Wie gaat er vol op staan? En maakt ook nog eens de meest galante sierlijke valbewegingen van een meter of 5 voor ik plat op mijn snufferd ga? Juist. Ik.

Maar ook al er niks is. Gewoon een vlakke ondergrond. Dan ga ik onderuit. En bij de eerste sneeuwvlok? Eigenlijk kan ik dan het beste gewoon binnenblijven. 

Winter 2010. De eerste sneeuw. Ik werkte bij Kijkshop en zei tegen de FM, Frank: “Ik ga lopen, want als ik nu ga fietsen gaat het geheid fout!”
Frank is me 2 weken lang thuis moeten komen ophalen met de auto, want ik zat in het gips en bussen reden niet vanwege de hevige sneeuwval. En thuiszitten was er niet bij. Zittend werken kon gewoon.

Of neem nu de allereerste schooldag hier in Venray! Ymke herinnert me er elke keer nog aan als we te voet naar school gaan en we komen bij dat punt: “Mama, weet je nog dat we voor het eerst naar de Bongerd gingen? Toen viel jij hier hè? En omdat jij mij een handje gaf, viel ik ook hè Mama?”

Inmiddels sta ik iets steviger in mijn schoenen. *klopt hard af* Maar de winter staat voor de deur en heb ik een dochter van (bijna) 7 die net stabiel is als haar moeder en die elke week wel een keer valt. 

Zou het erfelijk zijn vastgelegd? Als ik mijn moeder moet geloven wel. Mijn Oma viel vroeger ook vaak. Die struikelde ook over een korreltje zout.

It takes skills to trip over flat surfaces ;-).