Het waren me de jaren wel. Hele landen werden plat gelegd door Covid. Scholen, bedrijven, winkels. Alles ging dicht. Men kon niet meer op vakantie. De wereld draaide even niet meer door en we beseften in een keer weer wat er echt belangrijk was. Heel even wisten we hoe het was om alleen naar buiten te gaan voor dat wat echt belangrijk was. Er was een avondklok. Als ik er nu aan terugdenk, kan ik het me amper voorstellen en voelt het als een leven geleden.
De angst om besmet te raken was enorm, omdat je niet wist wat het met je deed. De ene rolde er fluitend doorheen, de ander belandde op de IC en dan waren er nog vele gradaties daartussen. En dan niet te vergeten dat er niks bekend was van de nasleep die Covid naliet op het lichaam.
Nu we ver in 2022 zitten is daar helaas veel meer van bekend en zijn er veel mensen hun baan kwijt en zitten veel mensen thuis met long-covid. Klachten dit hun weerga niet kennen en die veel mensen dagelijks belemmeren in hun doen en laten. Ik ben er ook een van. Ik heb heel lang gedacht dat mijn klachten kwamen door mijn lekkende hartklep, maar inmiddels zijn we er toch van overtuigd dat het daar niet doorkomt.
Ik ben nu sinds 3 weken aan het revalideren in de hoop dat we daarmee winst kunnen behalen. Kunnen zorgen dat ik weer wat conditie terugkrijg. Een dag doorkom zonder te slapen. Weer kan gaan wandelen. Me weer kan concentreren. Mijn eigen huishouden kan gaan doen.
Drie weken onderweg en dat ik bereikt heb is eigenlijk best bijzonder al:
Een opbouw in wandelen van 600 meter naar 900 meter en nu ben ik 6 dagen bezig met 1300 meter. In theorie zou ik over 2 dagen naar de 1700 meter gaan, maar ik kan jullie verklappen dat dat niet gaat lukken. De 1300 meter moet ik nog ff vasthouden.
Deze week ben ik gestart met krachttraining: 3 x 10 squats, 3 x 10 shoulderpress, 3 x 10 opdrukken tegen de muur en 3 x 10 op mn tenen staan per dag.
Stapje voor stapje. T klinkt mss als niks, maar voor mij is het een hele vooruitgang. 🙂
